Umferðarþankar

Nú er enn eitt bloggið að verða til.  Í dag er suddi úti, eiginlega ómögulegt verður, ekki kalt og ekki hlýtt, ekki vetur og ekki sumar.  En það er farið að birta maður minn, enda er vorið á næsta leiti.

Ég keyri á hverjum í morgni í vinnuna og hef gert svo árum skiptir.  Umferðin er ógurleg.  Ég hef þó tekið þann pól í hæðina að leggja af stað með hönum, eða eiginlega svo snemma að hanarnir eru ekki farnir að hugsa sér að opna augun.  Þannig afreka ég að keyra á eðlilegum tíma frá Hafnarfirði til höfuðstaðarins.  Ef ég er örlítið seinni, þá er geðheilsu minni mikil hætta búin, því umferðarþunginn er þvílíkur að túr sem alla jafna ætti að taka 10 - 15 mínútur tekur allt að klukkustund og það sér hver maður með mitt geðslag að það gengur ekki.  Ég hef svo margt skemmtilegra að gera í lífinu en að húka í bílnum mínum og hreyfast varla.  Ég hef heyrt suma segja að þeir njóti samverunnar við bílinn sinn í öngþveitinu, en ég trúi því ekki, obboð er líf þeirra leiðinlegt.

Svo eru það umferðarljósin.  Ég skil ekki hvað þau virðast flókin í notkun.  Síðast þegar ég vissi, þá átti að bruna af stað þegar græna ljósið kviknar og stoppa þegar það rauða lætur sjá sig.  Eitthvað vill það skolast til í höfðinu á mörgum ökumanninum.  Minni ykkur aftur á geðslag mitt.  Ég get alveg látið það fara töluvert í pirrurnar á mér, þegar græna ljósið kemur og ökumaður númer 1.....  lítur upp.....  leggur frá sér símann.....  setur í gír..... og drattast af stað.  Ég get svo svarið það að oft komast ekki nema kannski 3 bílar yfir á græna ljósinu.  Svo virðast margir halda að rauða ljósið sé einhverskonar vinsamleg ábending um að það ætti að fara að hugsa sér að bruna ekki yfir.  Það er varla undantekning heldur regla að þegar græna ljósið kviknar þá er einhver að leggja af stað hinum megin. 

Ég vildi að allir væru eins fullkomnir ökumenn og ég......