Voffaraunir.

Það hefur ýmislegt dunið á litlu voffunni minni síðustu vikurnar eftir hundastelpan réðst á hana.  Hún fór í fyrstu aðgerðina eins og skot, þá var reynt að sauma skinnið á bakinu á henni við neðri lög húðarinnar og bitsárin voru saumuð saman.  Þá var hún með morfínplástur í heila viku, til að reyna að verkjastilla hana.  Hún var frekar slompuð með morfíninu en betra að vera svoleiðis en kvalin, ekki satt?  Við héldum að allt gengi vel, við búnar að vera á Dýraspítalanum nánast á hverjum degi í laser, til að fá betra blóðflæði í særða bakið hennar og hún búin að vera eins og hetja.

Svo voru saumarnir teknir af bitsárunum.  Þá kom í ljós að stærra sárið hafði bara alls ekki gróið saman og það var stór blettur á síðurnni á henni sem var alveg dauður.  Í næstu aðgerð var þessi dauði blettur fjarlægður og saumað saman.  Þá kom eiginlega í ljós að mikið af húðinni á bakinu á henni var dauður.  Ekki þótti ráðlegt að fjarlægja stykki og stykki, því húðin var svo viðkvæm, svo reynt var að láta húðina virka eins og hlíf yfir nýrri húð sem væri að myndast undir dauðu húðinni.  Allt gekk vel í nokkra daga.  Þá síðasta fimmtudag kom næsta áfall.  Það var komin ígerð í fituvef undir dauða skinninu.  Það var hreinsað og vonast til að þetta væri bara tilfallandi.  En á laugardaginn var útséð með að þetta væri ekkert að lagast.  

Þá var tekin ákvörðun um næstu aðgerð sem verður á morgun.  Hún er sko ekki lítil.  Þá verður öll já öll skemmda húðin á bakinu á anganum litla fjarlægð og settar einhverjar umbúðir á, sem ég kann ekki skil á, til að hlífa því að nú er engin húð.  Næsta mánuð eða tvo verð ég svo að fara með hana á hverjum degi á spítalann til að skipta um umbúðir.  Anginn litli.

Hugsið ykkur.  Allt þetta hefði ekki þurft að gerast.  Ég fæ hroll núna í hvert skipti sem ég sé hérna út um gluggann, hundaeigendur spranga hér niður stíginn fyrir utan með lausa hunda.  Mig langar helst að kalla á þá og sýna þeim hvað eitt augnablik getur gert.  Enginn átti von á að hundastelpan myndi nokkurn tíma gera eins og hún gerði við voffuna mína.  En þetta kenndi mér, að aldrei já aldrei verður voffan mín aftur bandaus úti.  Það á auðvitað enginn hundur að vera laus aldrei.

Leyfi ykkur að fylgjast með voffunni á morgun eftir aðgerðina.

Hundasaga

Það var obboðo venjulegur miðvikudagsmorgun, nánar tiltekið 7. janúar 2015.  Ég og voffan fórum í reglubundinn túr eins og venjulega og áttum von á ljúfum túr í góðum félgasskap.

Ég var örugglega að hugsa um hvað ég væri nú eiginlega búin að fá nóg af vetrinum og hvað voffan var að spuglera er mér algjörlega hulin ráðgáta.

Þar sem við trítlum í mesu makindum, samanfastar með bandi, þá verð ég var við mann að fara út með ruslið.  Ekkert merkilegt við það, ég hef ekki neina ástæðu til að agnúast út í mann farandi út með ruslið.  En það sem kom á eftir átti heldur betur eftir að draga dilk á eftir sér.

Hundur mannsins, stór og sterk hundastelpa af ónefndu kyni kemur askvaðandi.  Við voffan vorum ekkert að kippa okkur upp við það, enda höfðum við oft hitt þessa hundastelpu og hún bara hin prúðasta.  En í þetta skipti var hún ekki aldeilis prúð.  Það skipti engum togum að hún réðst á angans litlu voffuna mína.  Og á engri stundu, það tók styttri tíma en fyrir mig að komast 3 metra, sem er lengdin í bandinu sem við erum tengdar saman með, þá náði hún að stórslasa voffuna mína svoleiðis að ég hefði aldrei getað ímyndað mér hvílíkt.

Voffan var mjög hraust, en mér þótti nú betra að kíkja á bakið á henni.  Þar sá ég eitt sár, svo ég ákvað að skutlast á dýraspítalann hérna í Garðabænum.  Þar fengum við þjónustu eins og skot.  Dýralæknirinn sá strax að það var meira að voffunni heldur en þetta eina sár.  Voffan var lögð inn og þá komu í ljós mjög stórvægilegir áverkar.  Hundinum hafði tekist að rífa húðina frá fitulagi eiginlega fláði hún hana á stórum kafla á bakinu á henni.  Það voru 2 mjög djúp og stór bitsár. 

Allt þetta hefði verið hægt að forðast, ef bara eignadi hundsins hefði athugað að loka útidyrahurðinni á meðan hann fór út með ruslið.

Núna hálfum mánuði seinna er voffan langt því frá að vera orðin hraust, þess vegna ákvað ég að blogga um framvinduna.  Það hefur svo margt gerst að ég ætla að dreifa því í nokkur blogg.

Síðan þetta gerðist fyllist ég skelfingu þegar ég sé lausan hund.  Þessi hundur sem réðst á voffuna mína, er ákaflega dagfarsprúður hundur og áttu eigendurnir alls ekki von á neinni svona hegðun.  Það er aldrei of varlega farið.  Alltaf vera með hunda í bandi, bæði stóra og smáa.