Ellefti föstudagurinn er mættur.

Þegar við voffan brugðum okkur út í morgun, var alveg yndislegt, alveg orðið bjart og veðrið yndislegt.  Núna veit ég nokk hvað voffan var að spá, hún var örugglega að spá í hvenær hún losnaði við þennan fúla skerm um hálsinn.  En særð voffa verður að vera með skerm og ekkert múður.

Hvað ég var að spuglera, ja hvað skyldi það nú hafa verið?  Voða lítið, var bara að njóta blíðunnar og hlakka til helgarinnar.

Nýr páfi var kosinn.  Og ekki er hann í yngri kantinum.  Er ekki maðurinn 78 ára?  Er ég sún eina, sem þykir þetta dálítið skrítið að velja mann, sem fyrir löngu ætti að vera hættur að vinna,  fær kallanginn aldrei að fara á eftirlaun?  Spáið í það að vera að byrja í nýrri vinnu á þessum aldri og ekki bara einhverri venjulegri vinnu,  neibb maðurinn er páfinn.  Kallanginn, var kannski farinn að hlakka til að vakna bara í rólegheitum á morgnana og þurfa ekki að drösla sér í vinnuna.  Neits ekki þessi náungi.  Hann ætlar á gamalsaldri að vera páfi, alla malla ekkert afslappelsi á þeim bænum.  Hver segir svo að fullorðið fólk geti ekki fengið vinnu.

Það er ekki lengur neitt að þvælast fyrir mér löngun til að ferðast til Tyrklands.  Nei o nei, ég ætla sko ekki að ónáða þá með nærveru minni.  Er að spá í aumingja manninn, sem keypti grjótið og lenti í grjótinu fyrir.  Hverskonar fararstjóri var í þessari hópferð?  Ég man þegar við gömlu brugðum okkur til Kúbu fyrir nokkuð löngu síðan.  Þá fengum við nákvæmar leiðbeiningar varðandi, hvað við máttum fara með úr landi og af hverjum við máttum kaupa.  Ekkert flókið þar.  En aftur að Tyrklandi, spáið í það, að kaupa grjót og ekki dettur manni í hug að það sé verið að selja einhverjar stórmerkilegar fornmynjar bara si svona úti á götu og svo bara hviss bang og svo það næsta sem maður veit er maður lentur í grjótinu og læst á eftir manni.  Nei held að ég haldi mig algjörlega fjarri þessu landi.