Eftir Alice

Við erum heldur betur búin að hafa það ljómandi huggulegt hérna í sveitinni okkar.  Veðrið var nú ekki til að hrópa húrra fyrir fyrstu dagana, en núna, maður lifandi, hvað það er yndislegt þarna úti.  

Við erum auðvitað búin að golfa dálítið, en ekki eins mikið og oft áður.  Morgungöngur eru orðnar fastur liður á dagskránni, þá daga sem við förum ekki í golf.  Vorum að koma úr einni slíkri langri og fínni.

En aðalaðtriðið eru tónleikarnir með Alice Cooper, sem við fórum á í gærkvöldi.  Keyrðum upp í Universal og pössuðum okkur á að vera mjög tímalega, því við höfðum ekki grænan grun um hvar Hard Rock Cafe væri.  Það var auðvitað ekki erfitt að finna það, svo við höfðum nægan tíma að trítla um City Walk og njóta og góna á alls konar fínerí. 

Þegar við komum í tónleikasalinn, þá var eiginlega augljóst hver var á dagskránni, því margir tónleikagestir tóku það alla leið og voru dressaðir og málaðir eins og Alice.  En so byrjaði hann........   æðislegt sjó, ég hef nú ekki hlustað mikið á hann, eiginlega ekki neitt, fyrr en við ákváðum að fara á þessa tónleika, en það skipti engu máli.  Þetta var æðislegt.  Einna æðislegust fannst mér þó gítarleikarinn einn, eða ein, því þetta var stúlkukorn en sú kunni að spila á gítarinn sinn.  Töffarastælarnir dásamlegir.  Hún er sko rokkari af bestu gerð.  Þetta finnst mér æðisleg skemmtun, að fara á svona frábæra tónleika og verð eiginlega að fara að finna þá næstu.

Erum núna að gera það upp við okkur, hvort við eigum að nenna að keyra út á strönd eða hvort við eigum að kúra við laugina.  Það eru erfiðar ákvarðanir teknar hér á þessu heimili á hverjum degi.

Það er steik í kvöld góðir hálsar.

Hasta la vista.