Einn einn föstudagurinn runninn upp og frú í Hafnarfirði sest með kaffibollan við tölvuna.  Fyrir utan gluggann lítur út fyrir að vera yndislegt veður, logn og blíða en tölvan mín segir að það séu 4 gráður í mínus.

Og Veiran er komin og það með bravör.  Sem betur fer er enginn alvarlega veikur, en mikið hlýtur vesalings fólkið að vera óttaslegið.  Fréttaflutningurinn er þvílíkur að það virðist vera að Veiran slái fullfrískt fólk í duftið á mettíma og fáir rísi aftur upp.  Útfararstjórar hamstra kistur og búa sig undir yfirvinnu.......  Ég, sem er í mjög vernduðu umhverfi, hef ekki skottast til Ítalíu síðan 2017 og aldrei til Austurríkis komið, er pínu á nálum.  Ég hef tekið uppá þeim sið að skrúbba hendur eins og ég sé heilaskurðlæknir á leið í aðgerð, oft og mörgum sinnum á dag,  eftir handþvottinn er sprittað af miklum móð, þangað til ekki er sá blettur á höndunum sem hefur sloppið.  Allt kannski ágætis siðir, en kannski má eitthvað á milli vera og ég sem er ákaflega lítið innan um fólk.  En Veiran skal ekki ná mér.  Eymingja hendurnar á mér eru hins vegar algjörlega steinhissa á þessum hamagangi og þorna og springa.  Nú ætla ég að bæta handáburði í ritualið.

Þið munið eftir jákvæðni og gleði námskeiðinu sem ég sagði ykkur frá um daginn.  Það er búið að ganga ljómandi vel, en ég verð að viðurkenna að í allri Veiru umræðunni er ákaflega erfitt að vera á þessu námskeiði.  Það koma dagar, sem ég bara get ómögulega mætt.  Þá daga sé ég bara ekkert jákvætt eða gleðilegt í tilverunni og langar lang mest að skríða í bedda og breiða upp fyrir haus.  En þá er akkurat nauðsynlegast að mæta á námskeiðið og vera eins og Pollýanna, það hlýtur að vera eitthvað jákvætt þarna úti.  Og viti menn í gær var eitt skemmtilegt atvik.  Við gömlu ákváðum að gefa hvort öðru umboð til að sækja lyf fyrir hvort annað í apótekið ef við þurfum á lyfjum að halda.  Eyðublað var prentað út, eyðublað var fyllt út, vottar voru fundnir og látnir krota undir.  Hvað á svo að gera við eyðublöðin?  Ég sá alveg fyrir mér að ég myndi senda eyðublöðin til Lyfjastofnunar og um hæl fengi ég snyrtileg plastkort til að framvísa í apótekinu.  Fann engar upplýsingar svo ég hringdi.  Konan á hinum endanum sagði mér að við þyrftum að vera með eyðublaðið í vasanum í hvert skipti....  ég átti ekki til eitt einasta orð og sagði henni hvað mér finndist þetta púkó og gat eiginlega ekki setið á mér að skellihlæja.  Konan skellihló líka og benti mér á að ég væri að hringja í Lyfjastofnun  og við hlógum eins og fífl.  Gott símtal sem gladdi mig og vonandi var konan á hinum endanum líka pínu glöð.

Aðeins aftur að Veirunni.  Mér finnst heilbrigðisyfirvöld standa sig frábærlega.  Ég þoli illa að sjá einhverja statusa um að Íslendingar séu steinsofandi yfir þessari dómsdagspest, þar sem allir sem einhver einkenni sýna, virðast vera drifnir í próf.  Þótt mér þyki upplýsingagjöfin á stundum dálítið of mikil er það miklu betra að hlusta á þar til bært fólk skýra frá, heldur en að lesa á netmiðlunum einhverja tóma vitleysu.  Ég er líka lukkuleg með samlanda mína, sem þurfa að vera í sóttkví, það virðast allir vera í sama liði við það að takmarka útbreiðslu, takk fyrir það.

Það er mikið á döfinni um helgina, frú bara úti á lífinu eins og engin Veira sé á ferðinni.  

Tjá

Það er rauð veðurviðvörun í gangi núna, sumsagt hér fyrir utan gluggann er hávaða skrabmans rok og mér sýnist rigningin, eða kannski er þetta slydda, vera á fleygiferð.  Hvað er þá betra en að sitja við eldhúsgluggann með kaffibolla og blogga?  Ég veit um fátt.  Núna eru bara fréttir um veðrið og finnst mér það góð tilbreyting.  Ekki eitt bofs um "veiruna", sem er ágætis tilbreyting.  Ekki er ennþá farið að gjósa í Grindavík.  Ekki veit ég hvað fréttamennirnir geta hellt sér í þegar lygnir, "veiran" orðin að svæsinni pest og lítil hætta á að Grindavík gjósi gosi sem væntanlega varir í 400 ár.  En það verður sko örugglega eitthvað.  Það verður örugglega eitthvað neikvætt og hræðilegt, sem getur drepið okkur öll, svei mér þá.  Gerist aldrei neitt jákvætt?  gerist aldrei neitt skemmtilegt hjá neinum nema honum Magnúsi Hlyni?  ekki mikil hætta á að hann finni leiðinlegar fréttir.

Í tilefni allrar þessarar neikvæðni skráði ég mig á námskeið um daginn.  Það er reyndar bara einn þátttakandi, ég.  Kennarinn er ekki af verri endanum,  ég.  Námsefnið er  mjög merkilegt,  ég er á námskeiði á hverjum degi að vera jákvæðari.  Verð að viðurkenna að stundum er fjári erfitt að vera á þessu námskeiði, þar sem umhverfið er svo fast í neiðkvæðni að hið hálfa væri miklu meira en nóg.  Námskeiðið verður vonandi dálítið langt,  það stendur yfir alveg þangað til ég loka augunum í síðasta skipti.  Ég vona svo sannarlega að ég falli ekki.  Ég nefnilega ímynda mér að það hljóti að vera töluvert gleðilegra fyrir bæði mig og þá sem umgangast mig ef ég er jákvæð og reyni að sjá það jákvæða í fari annarra.  

Valentínusardagurinn er í dag.  Yndislegur dagur, dagur ástarinnar.  Uss ég heyri í ykkur sumum.....   bahhhh humbug,  ég ætla ekki að taka upp einhverja hallærislega Ameríska siði,  neibb ég ætla að graðka í mig súrum pungum og fjargviðrast yfir Kana siðum.  En þessi dagur er langt frá því Amerískur,  þetta er margra margra alda siður að halda upp á dag ástarinnar, vissulega er hann hátt skrifaður í Ameríkunni en hann fluttist þangað með evrópubúum margt fyrir löngu.  Ég ætla svo sannarlega að knúsa gamlann minn þegar hann kemur heim og ef ég kemst út í búð, ætla ég að kaupa eitthvað krúttlegt fyrir hann líka.

Sá fimmtugasti og fyrsti föstudagur ársins er runninn upp.  Ég er ekki búin að fara út fyrir hússins dyr en fyrir utan gluggann minn er fallegt, rólegt og frostlaust veður, sumsagt logn og blíða.

Hef dálítið verið að spuglera undanfarið en ég þori varla að impra á þessu, því þessu spuglasjón er um loftlags og mengunarumræðuna sem mér finnst oft á tíðum dálítið ofsafengin.  Fyrir einhverjum tugum ára síðan voru allir að fara á límingunum yfir spraybrúsa notkun, almáttugur ef virðuleg frú í vesturbænum leyfði sér að spraya hárlakki yfir lagninguna sína, þá hvarf stór partur af ósónlaginu sem verndar okkur fyrir einhverju, sem ég man ekki lengur hvað er.  Þetta var auðvitað mjög hvimleitt því þetta var akkurat á þeim tíma sem ALLIR notuðu hárlakk af miklum móð til að halda hárinu vindheldu.  En ekki vill maður grillast af einhverjum geimgeislum, svo ég hafði auðvitað miklar áhyggjur af þessu.  En viti menn ennþá erum við hér, enginn hefur heyrt minnst á gatið á ósónlaginu árum saman.  Svo man ég eftir pappírsnotkuninni það ætlaði allt um koll að keyra, oft heyrðist að ef kínverjar tæku upp á þeim ósóma að skeina sér, þá hyrfu allir skógar veraldar bara hviss bang og farnir.  Það mátti alls ekki nota allan þennan pappír, munið skógarnir hverfa og lausnin var að nota plast.  Hjúkket komin lausn, skógarnir hverfa ekki og halda áfram að búa til súrefni fyrir okkur að anda.  Ég þarf auðvitað ekki að minnast á alla umræðuna í dag og nenni því eiginlega ekki, en mér finnst næstum fyndið að það sé búið að mæla hvað prump úr beljum mengar mikið.  Prumpandi beljur eru algjörlega að koma okkur á heljarþröm ásamt auðvitað öllu hinu. Núna eigum við endilega að nota pappír, í staðinn fyrir plastið, sem við áttum endilega að nota í staðinn fyrir pappír munið þið eftir skógunum sem hverfa þá?  Ég veit ekki um neinn sem pælir í ósónlaginu þegar hann spreyar út og suður.  

Mér finnst að minnsta kosti óvinnandi vegur að fylgjast með þessu öllu það er algjörlega ómögulegt.  Kannski væri bara best að hoppa fram af svölunum,  æi nei það má ekki heldur, verður maður ekki að huga að menguninni sem yrði til á meðan skrokkurinn væri að hverfa.  Ó mig auma.

Þau eru nú orðin nokkur árin síðan ég hætti að skrifa föstudagsblogg, en þar sem lífið hefur aftur tekið breytingum hef ég hugsað mér að taka þau skrif upp aftur.

Margt hefur breyst síðan síðasta föstudagsblogg var skrifað.  Í þá daga fórum við voffan alltaf út að viðra okkur fyrst á morgnana, tókum veðrið og spugleruðum ýmislegt.  Voffan mín fer ekki í þessar ferðir lengur og svo sem ekki ég heldur, en voffan kvaddi þessa jarðvist skyndilega einn vormorgun í maí.

Með nýju lífsmunstri hef ég nú tækifæri til að taka upp aftur morgungöngur, án voffunar.  Það rifjast ýmislegt upp og sumt hefur ekkert breyst.  Í gærmorgun, heyrði ég kunnuglegt "kling" fyrir aftan mig í myrkrinu.  Obbobb hjólakappi að gera sig kláran að hjóla mig niður.  Aftur heyrðist "kling"  hvað á ég að gera?  á ég að fara að hægri kanti stígsins og taka áhættuna á að hjólakappinn hafi akkurat ákveðið það sama?  eða til vinstri og vera í sömu áhættu?  Þetta er mikin ákvörðun, sem þarf að takast á örskotstundu í myrkri á göngustíg í Garðabænum.  Ég ákvað því að vera á miðjunni, hjólakappinn kæmist nær örugglega framhjá mér án þess að ég ætti á hættu að vera hjóluð niður.  Þetta rifjaði upp minningar um marga hraðskreyðari hjólakappa en þennan, sem geystust eftir stígnum okkar voffunar og kannski görguðu "hægri" hátt og snjallt.  Átti ég að fara til hægri eða ætlaði hjólakappinn til hægri?  ég uppskar oft garg og pínu skammir fyrir að vita ekki hvað hjólakappinn var að hugsa.  En í gær var hjólakappnn ákaflega prúð kona, sem ákvað að spjalla aðeins við mig um þá ákvörðun mína að halda mér á miðjum stígnum.  Við spjölluðum aðeins og kvöddumst svo með góðar óskir til hvor annarrar.

Veðrið var yndislegt í gær, dálítið kalt en yndislegt desember veður, svo ég komi veðuratugun inní föstudagsbloggið.  Og ekki er veðrið síðra í dag, ég sé út um gluggann að það eru að hrannast upp ský yfir Esjuna.  Er þá ekki von á norðurátt?  Það er algjör stilla og sjórinn nánast spegilsléttur.  Svona dagar gera mig glaða.

Það var flugvélin sem ber nafnið Torfajökull sem dröslaði okkur yfir hafið i þetta skiptið.  Oft hef ég nú verið sneggri að skottast þessa leið, en þessi flugvél tók akkurat 8 klukkustundir í verkið.  Ég er nú ekki einlægur aðdáandi langra flugferða, en læt mig svo sannarlega hafa það, því ég veit hvað ég á i vændum.  Venjulega líða þessar flugferðir algjörlega lausar við allar uppákomur og annað en kannski pínu grátandi krakka í sætaröð 22 eða kannski annan grátandi grisling í sætaröð 16.  En í þetta skiptið dró svo sannarlega til tíðinda.  Ég var í mestu makindum að ná mér í smá fegrunarblund, þegar gamli hnippir í mig.  Haldiði ekki að aumingja konan í sætaröðinni fyrir framan okkur hafi fengið einhverskonar áfall.  Allar flugfreyjurnr komnar a staðinn og kona sem sat við hliðina á óheppnu konunni voru komnar í málið.  Ein flugfreyjan var með hjartastuðtæki meðferðis.  Ég verð að viðurkenna að mér stóð alls ekki á sama, aumingja konan og lika aumingja maðurinn hennar, sem var alveg miðður sín.  En konan rankaði við sér og bar sig bara vel.  Svo varð mér hugsað um hvað gerist bak við tjöldin og flugfrændi litli getur örugglega sagt mér.  Ég er nánast örugg um að flugsjórinn var látinn vita, en voru þeir / þau fram i flugstjórnarklefanum, farin að hugsa um hvar þau / þeir gætu lent með veiku konuna?  En allt svo fumlaust og flott hjá flugfreyjunum.

En hingað erum við komin, húsið æðislegt eins og vera ber en ó mæ god.....  það er búinn að vera fimbulkuldi alveg þangað til í dag.  Við gömlu erum búin að golfa í síðbuxum og síðerma, en í dag skín sólin og við komin ut við laug, búin að koma okkur vel fyrir.  

Af afrekum af golfvellinum er fátt að segja utan að gamli fékk örn á erfiðustu holu vallarins em við spiluðum í gær já og við skulum ekki gleyma fuglinum, sem hann fékk fyrr á hringnum.  Mín helstu afrek eru að hafa komist ógrátandi í gegnum hringina.  En það breytist allt á morgun, sól og blíða og mín í góðum gír, með flottar golfkúlur, ný tee og svei mér þá, get puntað mig í nýjan golfbol.  Hvað getur þá klikkað?   

Ég er búin að sjá að þessir 9 dagar eru algjör hungurlús  mér duga varla færri dagar en 21, en ju OK þetta er betra en ekki neitt.

Verð því að snua mér að sólbaðsiðkun og hana nu

Óver and át.

og þið munið ég ELSKA komment.

Held að það verði steik í kvöld.